Ps. „Pietrucha”, inżynier  mechanik, czterystumetrowiec, srebrny medalista olimpijski w sztafecie 4×400 m z Montrealu (1976).

Urodzony 17 kwietnia 1955 w Warszawie, syn Jana (inżynier elektryk) i Haliny Lewy ukończył Zespół Szkół Zawodowych Nr 3 w Bielsku Białej (1975) oraz Wydział Mechaniczno-Technologiczny PW (specjalność technologia maszyn), gdzie otrzymał tytuł magistra inżyniera mechanika (1982). Sprinter (190 cm, 76 kg) MKS Beskidy Bielsko Biała (1971-1972), Górnika Zabrze (1973-1976) i Gwardii Warszawa (1977-1982), 21-krotny reprezentant Polski w meczach międzypaństwowych 1975-1982 (34 starty, 2 zwycięstwa indywidualne), 4-krotny mistrz kraju w sztafecie 4×400 m (1973, 1975, 1976, 1978) i 7-krotny wicemistrz (w tym m.in. na 400m w latach 1976-1979, 1981) oraz 4-krotny rekordzista Polski (sztafety, 400 m pł). Na początku kariery sportowej (na jej kształt miały wpływ trenerskie wysiłki Jana Mazura, Huberta Gralki, a szczególnie Leonarda Dobczyńskiego, który zawodników traktował po ojcowsku) lubił biegać przez płotki.

Kiedy zaczęły się kłopoty z kręgosłupem (1974), dzięki wielkim wysiłkom lekarzy (prof. Donat Tylman, Stanisław Rudnicki) pozwolono mu biegać tylko płaskie 400m. Podczas imprezy „otwarcia” kariery sportowej został złotym i srebrnym medalistą mistrzostw Europy juniorów w Duisburgu (1973), gdzie wygrał 400 m pł i był 2 (wraz z kolegami) w sztafecie 4×400 m. 4-krotny uczestnik finału Pucharu Europy (1975, 1977, 1979, 1981), gdzie m.in. zajął 3 m. w biegu na 400 m (Nicea, 1975) i sztafecie 4×400 m (Helsinki, 1977). 2-krotny uczestnik Uniwersiady (1975, 1977). W Rzymie (1975) zdobył złote medale w biegu indywidualnym na 400 m i w sztafecie 4×400 m (wraz z W. Szlendakiem, J. Heweltem i W. Gondkiem). Największy sukces odniósł na IO. Rekordy życiowe: 200 m – 21.18 (4 sierpnia 1975 Bydgoszcz), 400 m – 45.65 (28 lipca 1976 Montreal), 400 m pł – 50.07 (26 sierpnia 1973 Duisburg). Mistrz sportu, odznaczony m.in. dwukrotnie srebrnym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe, prezes firmy budowlanej. Działacz sportowy.

*1976 Montreal: 400 m – 2. w IV przedb. (8 zaw.) z czasem 46.92, 3 m. w II ćwierćfin. (8 zaw.) z czasem 46.30, 5. msc w II półfin. (8 zaw.) z czasem 45.65, odp. z konk. (zw. A. Juantorena, Kuba – 44.26); 4×400 m – 1. w II przedb. (8 zesp.) w czasie 3.03.03, 2. msc w finale (8 zesp.) w czasie 3.01.43 (zw. USA – 2.58.65) zdobywając srebrny medal. Polacy biegli w składzie: R. Podlas, J. Werner, Z. Jaremski i na ostatniej zmianie Pietrzyk – znakomity sprinter biegający w okularach.
*1980 Moskwa: 400 m – 5. w VII przedb. (6 zaw.) z czasem 47.18, odp. z konk. (zw. W. Markin, ZSRR – 44.60); 4×400 m – 4. w I przedb. (8 zesp.) z czasem 3.05.8, odp. z konk. (zw. ZSRR – 3.01.1). Partnerami w sztafecie byli: J. Pawłowicz, A. Starostka i A. Stępień.

Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 299-300; Pawlak, Olimpijczycy, s. 203; Duński, Od Paryża, s. 686-687; Łojewski, Mecze mężczyzn, s. 49, 350; MP mężczyzn 1945-2002 (oprac. PZLA niepubl.); Encyklopedia (Statystyczna) LA, s. 23, 27, 49, 102, 139; „Lekkoatletyka”, 1976, nr 10, s. 17, 19, 1980, nr 10, s. 9, 11; MES, t. 2, s. 254; APW, nr alb. 102 184.

Ps. „Gudi”, pięcioboista, syn nauczyciela wf z Lubniewic, wychowanek ośrodka w Drzonkowie, złoty medalista olimpijski (drużyna) z Barcelony (1992).

Urodzony 6 grudnia 1962 w Sulęcinie, syn Krzysztofa (nauczyciela wf z Lubniewic) i Teresy Bartczak, absolwent Liceum Ogólnokształcącego (1981) i Dwuletniego Studium Medycznego w Zielonej Górze (technik fizjoterapeuta). Pięcioboista (174 cm, 75 kg) Lumelu Drzonków Zielona Góra (1978-1994), wychowanek trenera Marka Bajana (trener kadry Zbigniew Pacelt). W klubie do pięciobojowych specjalności przygotowywali go również: Roman Korsak (szermierka), Piotr Maciaszczyk (pływanie), Czesław Poźniak (strzelanie), Ireneusz Dalecki (bieg) i Arkadiusz Bachur (jazda konna). Zawodnik z tego samego „zaciągu” co jego kolega i przyjaciel z drużyny M. Czyżowicz. Urzekł go bieg po złoty medal Gerarda Peciaka w Montrealu (1976) a potem zaczął marzyć o Drzonkowie, gdzie po wielu namowach zawiózł go wreszcie ojciec na sprawdzian. „Była szkoła i był sport (wymarzony), więc pojechałem i zostałem „na zawsze” – powiedział kiedyś o sobie mistrz olimpijski. Jego kariera sportowa nie była łatwa, gdyż nie był wielkim talentem (pominięto go w składzie drużyny narodowej na IO w Seulu). Wszystko zawdzięczał pracowitości, solidnemu treningowi, ambicji i uporczywemu dążeniu do celu. Dobry strzelec i biegacz, był silnym punktem drużyny i sztafety. Ze swoimi umiejętnościami i możliwościami znalazł się w odpowiednim miejscu i czasie. Wraz z kolegami „dopadł” światową czołówkę w 1990 (brązowy medal MŚ w drużynie), rok później w San Antonio (1991) były już na MŚ dwa srebrne medale (druż. i sztafeta), a w Barcelonie (1992) nastąpiło apogeum możliwości, co zaowocowało złotym medalem w konkurencji  drużynowej. Mistrz Polski (1990) zdobył jeszcze jeden medal, brązowy, podczas ME 1989 w Umeaa (sztafeta). Najwyższe lokaty (zarówno w konk. ind. jak i druż.) osiągnął w Barcelonie (1992). Odznaczony m. in. Złotym Krzyżem Zasługi i Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe. Żonaty (Edyta Dudek też startowała w pięcioboju) ma dwoje dzieci: Dawida (1990) i Paulinę (1991).

*1992 Barcelona: pięciobój now. ind. – 10. msc na 66 start. z wynikiem 5254 pkt (zw. A. Skrzypaszek Polska – 5559 pkt.). Goździak zajął 34. msc w szermierce, 62. msc w szermierce, 3. msc w strzelaniu, 27. msc w biegu na przełaj i 20. msc w jeździe konnej; pięciobój now. druż. – 1. msc na 17 start. z wynikiem 16.018 pkt. Polacy zajęli 2. msc w szermierce, 16. msc w pływaniu, 1. msc w strzelaniu, 8. msc w biegu na przełaj i 2. msc w jeździe konnej. Partnerami w drużynie byli: M. Czyżowicz i A. Skrzypaszek.

Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 201; Pawlak, Olimpijczycy, s. 84 (tu błędnie: trzykrotny mistrz Polski); Kronika Sportu, s. 959; Pięciobój nowoczesny, wyd. okolicznościowe, s. 6, 10; Duński, Od Paryża, s. 226-227; Wywiad środowiskowy (ankieta).

St. chor. sztab. WP, trener, czołowy sprinter lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych, członek srebrnej sztafety z IO w Moskwie (1980).

Urodzony 27 listopada 1954 w Elblągu (syn Jana i Janiny), absolwent miejscowej Zasadniczej Szkoły Przyzakładowej Zakładów Mechanicznych „Zamech”, podoficer WP, trener. Lekkoatleta (182 cm, 74 kg) Startu Elbląg (1969-1972), Lechii Gdańsk (1972-1974), Górnika Zabrze (1975-1976) i Legii Warszawa (1977-1987) specjalizujący się w sprincie (pech, częste kontuzje). Wychowanek trenera Bogdana Dudelewicza (Start), podopieczny trenerów: Winicjusza Nowosielskiego, Sławomira Nowosielskiego, Sławomira Wąsowskiego i Tadeusza Cucha. 31-krotny reprezentant Polski w meczach międzypaństwowych 1974-1984 (52 starty, 1 zwycięstwo indywidualne), 15-krotny rekordzista kraju (100, 200, 4 x 100 klubowa i reprezentacyjna), 14-krotny mistrz Polski: 100 m (1976, 1977), 200 m (1976, 1977), 4 x 100 m (1976-1981, 1983-1985, 1987).

Rekordy życiowe: 100 m – 10.22 (25 czerwca 1976 Bydgoszcz), 200 m – 20.63 (19 czerwca 1978 Warszawa). Dalsze największe sukcesy odniósł także wraz z  kolegami w reprezentacyjnej sztafecie 4 x 100 m. Zajął on m.in. 3. msc (Montreal 1979) i 1. msc (Rzym 1981) w Pucharze Świata oraz zdobył tytuł mistrza Europy (1978), gdzie partnerami w sztafecie byli: Z. Nowosz, L. Dunecki i M. Woronin. Dwa dalsze pierwsze miejsca wywalczyli nasi sprinterzy podczas finału Pucharu Europy: w Turynie (1979) i Zagrzebiu (1981). Był także medalistą (brązowym) HME w Katowicach (1975) w biegu na 60 m. Mistrz Sportu, odznaczony m.in. dwukrotnie złotym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe. 

*1976 Montreal: 100 m – 2. w III przedb. (7 zaw.) z czasem 10.60, 6 m. w IV ćwierćfin. (7 zaw.) z czasem 10.52, odp. z konk. (zw. H. Crawford, Trynidad – 10.06); 4 x 100 m – 3. w I przedb. (7 zesp.) z czasem 39.41, 1. w II półfin. (8 zesp.) z  czasem 39.09, 4. w finale (8 zesp.) z czasem 38.83 (zw. USA – 38.33). Partnerami w sztafecie byli: A. Świerczyński, B. Grzejszczak i M. Woronin.
*1980 Moskwa: 200 m – 4. w IX przedb. (7 zaw.) z czasem 21.36, 5 m. w II ćwierćfin. (8 zaw.) z czasem 21.22, odp. z konk. (zw. P. Mennea, Włochy – 20.19); 4 x 100 m – 2. w II przedb. (8 druż.) z czasem 38.83, 2. w finale (8 druż.) z czasem 38.33 (zw. ZSRR – 38.26). Partnerami w sztafecie byli: L. Dunecki, M. Woronin i K. Zwoliński.

Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 258; Pawlak, Olimpijczycy, s.152 (tu nieścisłe wyniki z kariery sportowej); Duński, Od Paryża, s. 499 (tu błędna liczba tytułów mistrza Polski); Łojewski, Mecze mężczyzn, s.45, 338; MP mężczyzn 1945-2002 (oprac. PZLA niepubl.); Encyklopedia (Statystyczna) LA, s. 16, 22, 95, 96, 113, 115, 119, 123, 124, 136, 151; „Lekkoatletyka”, 1976, nr 10, s. 15, 16, 18, 1980, nr 10, s. 9, 11; European Indoor Handbook, s. 26; Klimontowicz, Ruch olimpijski, s. 67; Poznajmy ich bliżej. Wcale nie gwiazda, Lekkoatletyka, 1975, nr 6, s. 27-28.