Nauczyciel wf, zapaśnik z Białobrzegów, olimpijczyk z Monachium (1972) i Montrealu (1976), wybitny i zasłużony trener, wychowawca wielu znakomitych zawodników.

Urodzony 3 lutego 1950 w Białobrzegach pod Warszawą, syn Adama, absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Radomiu (1970) i katowickiej AWF (1976), gdzie otrzymał tytuł magistra wf i uprawnienia trenera II kl. (1979). Zapaśnik (176 cm, 76 kg) stylu klasycznego (wagi półśredniej i średniej), reprezentant Radomiaka (1965-1968, trener Michał Kosno) i GKS Katowice (1969-1979), trener Jan Adamaszek); w kadrze narodowej podopieczny Janusza Tracewskiego, który przez wiele lat przygotowywał go na swego następcę. 4-krotny mistrz Polski w w. półśredniej – 1971, 1973, 1974 i średniej – 1976, finalista MŚ 1971(5 m.), 1978 (6 m.) i ME 1972 (6 m.), 1973 (5 m.), 1974 (6 m.), 1975 (5 m.), 1977 (4 m.) był bez reszty oddany zapasom. Bardzo pracowity i ambitny (świetny taktyk), niestety na matach świata nie osiągnął spodziewanych, wielkich wyników (zabrakło mu też trochę szczęścia), ale całą pasję, doświadczenie i wiedzę przeniósł na profesję szkoleniowca i trenera. Tu osiągnął zadziwiająco wspaniałe rezultaty. Najpierw asystent Tracewskiego (1979), od 1980 objął prowadzenie kadry narodowej stylu klasycznego, z którą pracował do 1992. Współtwórca, nie tylko zresztą olimpijskich sukcesów, takich zawodników jak: J. Choromański, W. Dziadura, B. Daras, A. Głąb, R. Kopański, A. Malina, P. Stępień, J. i M. Traczowie, R. Wrocławski, R. Wolny, A. Wroński i W. Zawadzki. Statystyki podają, że w okresie „rządów Krzesińskiego” polscy zapaśnicy zdobyli (IO, MŚ, ME, Turniej Przyjaźni 1984) 59 medali w tym: 14 złotych, 21 srebrnych i 24 brązowe. Trener roku 1987, Mistrz Sportu, odznaczony m. in. Krzyżem Kawalerskim (1988) i Oficerskim (1996) OOP. Żonaty (Maria), ma dwoje dzieci (Grzegorz, Michalina). Mieszka w Katowicach, od 1995 właściciel firmy prywatnej.

*1972 Monachium: styl klas., w. średnia 74 kg – w pierwszej kolejce zremisował 2:2 z W. Schroeterem (RFN), w drugiej wygrał 3:1 z I. Date (Japonia), w trzeciej uległ w 8.47 min. J. Karlssonowi (Szwecja) i odp. z turnieju zajmując 11-13 m. (zw. V. Macha CSRS).

*1976 Montreal: styl klas. , w. półśrednia 74 kg – w pierwszej kolejce przegrał przez dyskw. z M. Huhtalą (Finlandia), w drugiej wygrał przez dyskw. z I. Barbanem (Kuba), w trzeciej uległ w 1.14 min. K. – D. Gopfertowi (NRD), odp. z konk. zajmując m. 11-12 (zw. A. Bykow ZSRR).

Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 245; Pawlak, Olimpijczycy, s. 138; Klimontowicz, Ruch olimpijski, s. 65; Staniszewski, Dzieje, s. 142; Kronika sportu, s. 1014, 1015; Księga sportu polskiego, s. 538; Godlewski, Olimpijskie turnieje, s. 217, 218, 236, 240;  Lipski, MEZ (w przygotowaniu do druku); Wywiad środowiskowy.

Ps. „Król”, przedsiębiorca, trener, zapaśnik stylu klasycznego (wagi lekkiej, półśredniej i średniej), mistrz świata (1979) i Europy (1975, 1982), trzykrotny olimpijczyk (1972, 1976, 1980), srebrny medalista z Moskwy (1980).

Urodzony 22 października 1952 w Warszawie, syn Władysława, absolwent Technikum Górniczego w Dąbrowie Górniczej (1975) i – studiował zaocznie – kierunek trenerski na katowickiej AWF. Zapaśnik (169 cm, 66 kg) stylu klasycznego (w. lekka, półśrednia, średnia), reprezentant RKS Elektryczność Warszawa (1963-1971) i GKS Katowice (1972-1987) nad którym opiekę szkoleniową sprawowali trenerzy: Tadeusz Świętulski, Jan Adamaszek, Antoni Masternak, Janusz Tracewski. Jeden z największych talentów w historii polskiego zapaśnictwa o bardzo bogatej karierze zawodniczej. Wygrywał swoje walki dzięki doskonałej technice, kondycji i… przebiegłości na macie. Ocena jego kariery sportowej nie jest jednoznaczna.

Jedni twierdzą, że jest zawodnikiem spełnionym, a nie doszedł do większych zaszczytów tylko dlatego, że chciał tego dokonać jak najmniejszym kosztem. Inni uważają, że na przeszkodzie do złotych medali olimpijskich stanęły kontuzje (zwichnięcie stawu obojczykowo-barkowego), które „zostawiły głęboki ślad w psychice zawodnika i zmusiły go do zmiany stylu walki”(jedna z opinii). Lubiany w środowisku i przez kibiców (umie propagować i mówić o zapasach). Umiał także połączyć ciężki trening z fantazją życia codziennego i posiada ogromną umiejętność zdyskontowania swoich sukcesów sportowych i poza sportowych.

13-krotny mistrz Polski: w. lekkiej – 1971-1973, w. półśredniej – 1975-1980, 1982, 1983, 1985, w. średniej – 1981 po raz pierwszy dał się poznać na arenie międzynarodowej podczas ME juniorów w Huskvarna (1970), gdzie zdobył tytuł mistrzowski i złoty medal. Mistrz świata 1979 (68 kg) i 5-krotny medalista MŚ: srebrny 1975 (68 kg), 1978 (68 kg), 1982 (74 kg), 1983 (74 kg) i brązowy 1974 (68 kg). 2-krotny mistrz Europy: 1975 (68 kg), 1982 (74 kg) i 5-krotny medalista ME: srebrny – 1974 (68 kg), 1983 (74 kg); brązowy 1972 (68 kg), 1979 (68 kg), 1981 (74 kg). 3-krotny olimpijczyk (1972, 1976, 1980).

Od 1979 trener zapaśnictwa, od 1986 sędzia międzynarodowy. Był wiceprzewodniczącym Światowej Rady Zawodniczej FILA. Odznaczony Złotą Gwiazdą FILA (2003). Po zakończeniu kariery zawodniczej – trener, m. in. kadry USA, asystent trenera polskiej kadry narodowej (St. Krzesińskiego). Przedsiębiorca o licznych zainteresowaniach (gastronomia, handel samochodami, popularyzacja wrestlingu, ośrodek rekreacji ruchowej). Działacz sportowy, członek zarządu PKOl. Zasłużony Mistrz Sportu, odznaczony m. in. sześciokrotnie srebrnym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe i Krzyżem Kawalerskim OOP(1994). 

*1972 Monachium: styl klas., w. lekka 68 kg – w pierwszej kolejce obopólna dyskw. 4:4 w  5.58 min. z  S. Popescu (Rumunia), w drugiej wygrał w 8.38 min. z S. Nakosem (Grecja), w trzeciej pokonał w 2.26 min. M. Daliriana (Iran), w czwartej przegrał w 8.10 min. z S. Chasamutdinowem (ZSRR), odp. z konk. zajmując 9. msc (zw. S. Chasamutdinow ZSRR).

*1976 Montreal: styl klas., w. lekka 68 kg – w pierwszej kolejce przegrał 0:4 z S. Rusu (Rumunia), w drugiej wygrał w 5.04 min. z J. van  Lancerem (Belgia), w trzeciej pokonał 3:1 N. Nedewa (Bułgaria), w czwartej zwyciężył w 1.47 min. H. Kima (Korea Płd.), w piątej uległ 1:3 S. Nałbandjanowi (ZSRR), odp. z konk. i zajął  5. msc (zw. S. Nałbandjan ZSRR).

*1980 Moskwa: styl klas., w. lekka 68 kg – w pierwszej kolejce wygrał w 5.28 min. z S. Hamidim (Afganistan), w drugiej pokonał w 8.27 min. K. Gaala (Węgry), w trzeciej zwyciężył w 7.10 min. B. Bolda (Mongolia), w czwartej wygrał 4:2 z S. Nałbandjanem (ZSRR), w piątej wyciągnął wolny los, w finale kolejno pokonał w 3.08 min. L. E. Skjolda (Szwecja), przegrał 2:3 ze S. Rusu (Rumunia) i wyciągnął wolny los, zdobywając srebrny medal (zw. S. Rusu Rumunia).

Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 335-336; Pawlak, Olimpijczycy, s. 247; Klimontowicz, Ruch olimpijski, s. 79; 50 lat PZZ (broszura okolicz.), s. 15; Staniszewski, Dzieje, s. 142, 144; Kronika sportu, s. 1014, 1015; MES, t. 2, s. 487-488; Księga sportu polskiego, s. 538; Godlewski, Olimpijskie turnieje, s. 91, 92, 96, 141, 143, 175, 202, 207, 228, 237; Duński, Od Paryża, s. 867-868;  Lipski, MEZ (w przygotowaniu do druku); Archiwum AWF Katowice; Wywiad środowiskowy.

Ps. „Bibi”, trener, handlowiec, kolarz, który „spełnił marzenia całych pokoleń”, indywidualny mistrz świata na szosie – 1973 (pierwszy Polak) i dwukrotnie drużynowy (1973, 1975), czterokrotny zwycięzca Wyścigu Pokoju (1970, 1971, 1973, 1975), dwukrotny srebrny medalista olimpijski w drużynie szosowej z Monachium (1972) i Montrealu (1976), trener kadry narodowej (1984-1988), działacz.

Urodzony 12 stycznia 1946 w Świebodowie koło Milicza, woj. wrocławskie, syn Mariana i Marii Dinwebel, absolwent Liceum Ogólnokształcącego we Wrocławiu (1975) i tamtejszej AWF (1984), gdzie otrzymał tytuł magistra wf i ukończył specjalizację trenerską (kolarstwo). Zawodnik (173 cm, 75 kg) LZS Milicz (debiut 1966), Radomiaka (służba wojskowa), Dolmelu Wrocław (1968-1978), FSO Warszawa (1979), stołecznego Poloneza (1979-1982), członek kadry narodowej (1969-1980) podopieczny trenerów: Ryszarda Swata, Mieczysława Żelaznowskiego i Henryka Łasaka. „Byłem ciekawy tego co się dzieje poza granicami mojej wioski, mojego powiatu i dlatego zacząłem jeździć na rowerze” – powiedział kiedyś o sobie genialny samouk, który po raz pierwszy ujawnił swoje prawdziwe kolarskie predyspozycje mając lat 22 (już po odbyciu służby wojskowej). I od razu wygrał wyścig przełajowy o mistrzostwo Polski (1968) pozostawiając w pokonanym polu kilku kadrowiczów (część prasy witała sukces nowicjusza Surkowskiego nie znając nawet pisowni jego nazwiska).

Został zauważony przez trenera kadry narodowej Henryka Łasaka, który rozpoczynał, jak to później nazwano „przesuwać polskie kolarstwo o epokę naprzód”. Nieznany nikomu zawodnik wrocławskiego Dolmelu – jak się okazało – miał odegrać w tym procesie pierwszoplanową rolę. Inwestycja od początku była trafna. Szkoleniowca i lekarza (Zbigniew Rusin) zadziwiło przede wszystkim serce samouka z Milicza. Okresowe badania wykazały, że mają do czynienia z zawodnikiem niezwykle wytrzymałym, którego wyniki na cykloergometrze znacznie przewyższają możliwości pozostałych kadrowiczów. Kiedy okazało się niebawem, że duże obciążenia treningowe jego organizm przyjmuje bez zaburzeń, a delikwent jest solidny, chętny i skrupulatny podczas zajęć, jego sukcesy stawały się realne i były tylko kwestią czasu. Sprawę potraktowano profesjonalnie, to znaczy nie został on natychmiast „wcielony” do drużyny olimpijskiej, która udawała się do Meksyku (pojechali inni), ale po solidnie przepracowanej zimie i wczesnowiosennych startach, zadebiutował w majowym Wyścigu Pokoju 1969. To była wtedy największa nobilitacja dla każdego kolarza. A Polak w „starcie otwarcia” uległ doświadczonemu Francuzowi Danguillaume tylko o 42 sekundy!

Tak rozpoczęła się wielka międzynarodowa kariera zawodnika, który w ciągu kilku lat startów spełnił marzenia wszystkich kolarskich pokoleń. W porywającym stylu wygrał dwa następne Wyścigi Pokoju (1970, 1971), zdobył wraz z kolegami srebrny medal olimpijski za drużynowy sukces w Monachium (1972), by już w następnym sezonie w Barcelonie wywalczyć tytuł mistrza świata w indywidualnym wyścigu szosowym (1973). Potem tych sukcesów było jeszcze więcej, ale te pierwsze, „uderzeniowe” i do tej pory nieosiągalne sprawiły kibicom największą radość! Pozbyli się wreszcie kompleksów. Kolarze też. Wprawdzie już bardzo dawno (1896) Henryk Sienkiewicz wzywał naszą młodzież kolarską (z WTC), by w ramach międzynarodowego współzawodnictwa nie tylko starała się dorównać Anglikom, Francuzom i Niemcom, ale by ich z kretesem pobiła – przez wiele lat były to jednak tylko pobożne życzenia twórcy Trylogii, spełnione dopiero na początku lat siedemdziesiątych XX stulecia. Sukcesy nie spadły z nieba. Były wynikiem prawdziwej masowości kolarstwa (wieś, małe miasteczka), wielkiej jego popularności (Wyścig Pokoju) oraz twórczej myśli szkoleniowej i organizacyjnej. Symbolem siły i awansu polskiego kolarstwa do czołówki światowej był Szurkowski (choć na początku lat siedemdziesiątych mieliśmy wielu innych doskonałych kolarzy). Jego osiągnięcie były imponujące.

12-krotny mistrz Polski w wyścigach szosowych: indyw. – 1969, 1974, 1975, 1978, 1979, druż. – 1975, 1976, dwójkami – 1972, 1975, 1980, górskim – 1974, przełaj. – 1968 (był także 7-krotnym zdobywcą tytułu wicemistrza kraju i 8-krotnym brązowym medalistą MP); 3-krotny mistrz świata: 1973 Barcelona (szosa ind.), 1973 Granollers (szosa druż. z L. Lisem, T. Mytnikiem i S. Szozdą), 1975 Mettet (szosa druż. z T. Mytnikiem, M. Nowickim i S. Szozdą) oraz srebrny medalista MŚ 1974 Montreal (szosa ind.); 6-krotny uczestnik Wyścigu Pokoju – 1969: 2. msc (ind.), 3. msc (druż.), 1970: 1. msc (ind.), 1. msc (druż.), 1971: 1. msc (ind.), 2. msc (druż.), 1972: 17. msc (ind.), 6. msc (druż.), 1973: 1. msc (ind.), 1. msc (druż.), 1975: 1. msc (ind.), 4. msc (druż.), w Wyścigu Pokoju przejechał 89 etapów z tego w koszulce lidera 52, wygrywając 13 etapów.

Olimpijczyk (1972, 1976) wygrał wiele zagranicznych wyścigów, m.in.: Circuit de la Sarthe (1969), Wielka Nagroda Annaby (1971, 1979), Dookoła Bułgarii (1971), Dookoła Szkocji (1972), Tour du Limousin (1974), Dookoła Anglii (1974), Dookoła Dolnej Austrii (1977), Oster Radrennen (1978), Dookoła Egiptu (1979). Po zakończeniu kariery zawodniczej trener kadry narodowej i olimpijskiej PZKol (1984-1988), z którą osiągnął wybitne wyniki (zwycięstwo L. Piaseckiego w Wyścigu Pokoju 1985, zdobycie w tym samym roku przez tego zawodnika tytułu mistrza świata w wyścigu indywidualnym i srebrny medal drużyny szosowej w Seulu 1988), kierownik wyszkolenia tego związku (1997) i jego sportowy wiceprezes. Poseł na Sejm PRL (1985-1989), twórca pierwszej w Polsce Zawodowej Grupy Kolarskiej „Exbud” w Kielcach (1988-1989), Klubu Sportowego „Szurkowski” w Warszawie (od 1991) i dyrektor polskiej części Wyścigu Pokoju (dyrektor  całości Pavel Doleżal). Handlowiec (sklep ze sprzętem kolarskim na Woli).

Najlepszy sportowiec Polski w plebiscycie czytelników „PS” (1971, 1973), zajął II lokatę (za Ireną Szewińską) w Plebiscycie na Najlepszego Sportowca Polski XX wieku, laureat nagrody głównej Fair Play (1970), współautor książek: Kolarstwo (1979), Być liderem (1983), Rowerem do Europy (1992). Odznaczony m. in. 7-krotnie złotym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe i Krzyżami: Kawalerskim (1972), Oficerskim (1976), Komandorskim (1986) i Komandorskim z Gwiazdą OOP (1999).

*1972 Monachium: szosa ind. (182,4 km) – 31. na 163 start. w czasie 4:17.13,0 (zw. H. Kuiper Holandia – 4:14.37,0); szosa druż, (102,8 km) – 2. na 35 start. zesp. z czasem 2:11.47,5 (zw. ZSRR – 2:11.17,8). Partnerami w drużynie byli: E. Barcik, L. Lis, S. Szozda).

*1976 Montreal: szosa ind. (180 km) – 12. na 134 start. z czasem 4:49.01,0 (zw. B. Johansson Szwecja – 4:46.52,0); szosa druż. (102,530 km) – 2. na 28 start, z czasem 2:09.13,0 (zw, ZSRR – 2:08.53,0). Partnerami w drużynie byli: T. Mytnik, M. Nowicki i S. Szozda.

Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 344 (tu błędnie 36 m. w wyścigu szosowym ind. na IO 1972); Pawlak, Olimpijczycy, s. 256-257 (tu błędnie sześciokrotny zwycięzca Wyścigu Pokoju); MES, t. 2, s. 520; Porada, Igrzyska, s. 885, 899; Iskier przewodnik, s. 223; Tuszyński, Wyścig Pokoju 1948-2001, s. 168; Tuszyński, Złota księga, s. 232; Tuszyński, 100 lat WTC, s. 419 i dalsze; Tuszyński, Od Dynasów, s. 455-463; Biega, Tęczowe koszulki, s. 29-30; Tuszyński, Halo tu helikopter, s. 26-27; Najlepsi sportowcy XX wieku, s. 204-214; Duński, Od Paryża, s. 912-914; Bogusz, 100 lat kolarstwa łódzkiego, s. 79; Marcinek, Sportowe asy, s. 115-122; Sportowcy XXX-lecia, s. 50-60; Wasyliszyn, Jubileuszowe asy, s. 67, 73; Latuszkiewicz, Zielone bractwo, s. 27; Kto jest kim, 2001, s. 941.

Ps. „Oti”, pływaczka z Rudy Śląskiej, pierwsza Polka, która zdobyła tytuł mistrzyni świata i pobiła rekord świata i Europy (200 m mot.), uczestniczka IO w Sydney (2000), gwiazda reprezentacji Polski na IO w Atenach (2004), gdzie została mistrzynią olimpijską na 200 m st. mot. oraz zdobyła dwa srebrne medale: na 100 m st. mot. i 400 m st. dow. Olimpijka także z Pekinu (2008) i Londynu (2012).

Urodzona 13 grudnia 1983 w Rudzie Śląskiej, córka Piotra i Krystyny z d. Żak, absolwentka (matura eksternistyczna) Liceum Ogólnokształcącego dla Dorosłych w Bytomiu (2001), studentka stołecznej AWF (od 2001). Pływaczka (184 cm, 66 kg), specjalistka w stylu motylkowym, reprezentantka MKS Pałac Młodzieży Katowice (1991-2000) i AZS AWF Warszawa (od 2001), podopieczna trenerów (PM Katowice): Mariana Syposza, Marka Jabczyka, Jana Baruchy (w tym czasie w kadrze juniorów), Edmunda Uścinowicza, Jana Harmozy, Wernera Urbańskiego, Aleksandry Pieszczyńskiej, w SMS Kraków (1998-2001) Marii Jakóbik, Petera Fischera (2001, pół roku treningów w Niemczech) i Pawła Słomińskiego (AZS).

Wielki talent o wspaniałych warunkach fizycznych i znakomitej wydolności. Pierwsza polska pływaczka – rekordzistka Europy, rekordzistka świata i mistrzyni świata, najmłodsza nasza olimpijka w Sydney. Zaczęła od medali w korespondencyjnych mistrzostwach Polski dzieci, dochodząc do mistrzostwa Europy, świata i fantastycznego rekordu świata. Dużo jej dał pobyt w Szkole Mistrzostwa Sportowego w Krakowie (u trenerki Marii Jakóbik), gdzie jednak nie wytrwała z powodu zbyt intensywnego reżimu treningowego, mimo iż będąc w SMS zdobyła medale mistrzostw Europy juniorów i seniorów oraz dotarła do olimpijskiego finału na 200 m mot. w Sydney (do finału na 100 m mot. zabrakło jej zaledwie 0,02 sek., czyli 34 mm), bijąc rekord Europy.  Zimą w 2001 roku zdecydowała się przerwać naukę w szkole i przez pół roku trenowała w Niemczech pod okiem Petera Fischera. Równocześnie eksternistycznie zdała maturę. Start na MŚ (2001) też nie przyniósł pełnego sukcesu, mimo srebrnego medalu na 100 m mot. (na 200 m zachłysnęła się wodą w eliminacjach, nie kończąc wyścigu). Potem na Igrzyskach Dobrej Woli w Brisbane wygrywała z medalistkami. Jesienią 2001 roku zaczęła studia w warszawskiej AWF i współpracę z trenerem Pawłem Słomińskim, owocującą dalszymi medalami i rekordami (w tym świata, a kraju także w stylu dowolnym i zmiennym). Ładna, wysoka, przystojna, elegancka stała się ulubienicą mediów i jedną z najpopularniejszych polskich sportsmenek ostatnich lat (2 m. w plebiscycie czytelników „PS” w 2002).

Czterokrotna medalistka Mistrzostw  Świata (basen 50 m): złoty medal (2003 Barcelona: 200 m mot. – 2.07,56), srebrny  medal (2001 Fukuoka: 100 m mot. – 58,72, 2003 Barcelona: 100 m mot. – 58,22); (basen 25 m): brązowy medal (2000 Ateny: 200 m mot. – 2.09,61). Rekordzistka świata na 200 m mot. – 2.05,78 (04.08.2002 Berlin). 2-krotna mistrzyni Europy (basen 50 m) 2000 Helsinki: 200 m mot. – 2.08,63 i 2002 Berlin – 200 m mot. – 2.05,78 RŚ). 2-krotna wicemistrzyni Europy (basen 50 m) 2000 Helsinki: 100 m mot. – 58,97, 2002 Berlin – 100 m mot. – 57,97. Brązowa medalistka ME (basen 50 m) 1999 Stambuł: 200 m mot. – 2.11,60. Mistrzyni Europy (basen 25 m) 2001 Antwerpia: 200 m mot. – 2.07,95. 2-krotna rekordzistka Europy na 200 m mot.: 2.07,81 (18.09.2000 Sydney) i 2.05,78 (04.08.2002 Berlin). 2-krotna mistrzyni Europy juniorów 1999 Moskwa: 100 m mot. – 1.00,26 i 200 m mot. – 2.11,71. 2-krotna srebrna medalistka Światowych Igrzysk Młodzieży 1998 Moskwa: 4×100 m dow. i 4×100 m zm. Finalistka MŚ: (basen 25 m) 2000 Ateny: 100 m mot. – 6 m. , 2002 Moskwa: 100 m mot. – 7 m. , 200 m mot. – 5 m.; (basen 50m) 2001 Fukuoka: 50 m mot. – 6 m. Finalistka ME: (basen 25 m) 1999 Lizbona: 100 m mot. – 5 m. , 200 m mot. – 6 m. ; 2000 Walencja – 200 m zm. – 5 m. , 400 m zm. – 4 m., 4×50 m zm. – 6 m.; 2001 Antwerpia: 50 m mot. – 6 m. , 100 m mot. – 5 m. , 4×50 m zm. – 7 m.; 2003 Dublin: 200 m mot. – 4 m. (basen 50 m) 1999 Stambuł: 100 m mot. – 5 m. , 2000 Helsinki: 50 m mot. – 6 m. , 4×100 m zm. – 7 m. Finalistka Światowych Igrzysk Młodzieży 1998 Moskwa: 100 m mot. – 7 m. , 200 m mot. – 5 m. 18-krotna mistrzyni Polski (basen 50 m, tylko indywidualne, była też mistrzynią w sztafetach): 100 m dow. (2001), 200 m dow. (2002), 400 m dow. (2002), 50 m mot. (1999, 2000, 2001), 100 m mot. (1999, 2000, 2001, 2002, 2003), 200 m mot. (1999, 2000, 2002, 2003), 200 m zm. (2001, 2002, 2003). 17-krotna rekordzistka Polski (basen 25 m): 100 m dow. – 55,94 (9.12.2000 Racibórz), 54.80 (24.03.2002 Racibórz); 200 m dow. – 1.58,62 (08.12.2000 Racibórz), 1.56,91 (23.03.2002 Racibórz); 400 m dow. – 4.09,51 (23.03.2002 Racibórz); 4.07,51 (29.11.2003 Leszno); 50 m mot. – 27,80 (1.12.2000 Łódź), 27,41 (2.12.2000 Łódź), 27.39 (14.12.2001 Antwerpia); 100 m mot. – 59,71 (18.03.2000 Ateny), 59.50 (19.03.2000 Ateny), 58.69 (1.12.2000 Łódź), 200 m mot. – 2.08,11 (26.03.2000 Płock), 2.07,95 (13.12.2001 Antwerpia), 2.07,81 (11.12.2003 Dublin); 200 m zm. – 2.11,55 (30.11.2002 Płock); 400 m zm. – 4.37,95 (29.11.2002 Płock). 33-krotna rekordzistka Polski (basen 50 m): 100 m dow. – 56,05 (27.05.2001 Warszawa), 55,97 (24.07.2001 Fukuoka), 55,73 (30.07.2002 Berlin); 200 m dow. – 2.01,36 (24.05.2002 Gorzów), 2.00,95 (24.05.2002 Gorzów), 2.00,54 (10.05.2003 Oświęcim), 400 m dow. – 4.13,26 (03.05.2003 Wiedeń); 50 m mot. – 28,16 (18.03.1999 Dębica), 28,01 (15.07.1999 Moskwa), 27,82 (11.03.2000 Warszawa), 27,47 (3.07.2000 Helsinki), 27,28 (3.07.2000 Helsinki), 27,05 (25.07.2001 Fukuoka), 27,02 (26.07.2001 Fukuoka); 100 m mot. – 1.00,33 (16.07.1999 Moskwa), 1.00,26 (17.07.1999 Moskwa), 1.00,12 (29.07.1999 Stambuł); 59,96 (9.06.2000 Dębica), 59,33 (9.06.2000 Dębica), 58.77 (6.07.2000 Helsinki), 58.66 (16.09.2000 Stambuł), 57,97 (02.08.2002 Berlin); 200 m mot. – 2.11,71 (14.07.1999 Moskwa), 2.11,60 (01.08.1999 Stambuł), 2.10,71 (12.03.2000 Warszawa), 2.10,58 (11.06.2000 Dębica), 2.10,30 (08.07.2000 Helsinki), 2.09,13 (08.07.2000 Helsinki), 2.08,63 (9.07.2000 Helsinki), 2.07,81 (19.09.2000 Sydney), 2.05,78 (04.08.2002 Berlin), 200 m zm. – 2.16,68 (24.05.2002 Gorzów), 2.16,33 (25.05.2003 Gorzów). Rekordy życiowe (basen 25 m): 100 m dow. – 54,80 (24 marca 2002 Racibórz), 200 m dow. – 1.56,91 (23 marca 2002 Racibórz), 400 m dow. – 4.07,51 (29 listopada 2003 Leszno), 800 m dow. – 8.33,99 (18 października 2003 Kraków), 100 m grzb. – 1.03,54 (8 grudnia 2000 Racibórz), 200 m grzb. – 2.12,35 (22 lutego 2003 Kozienice), 50 m mot. – 27,39 (14 grudnia 2001 Antwerpia), 100 m mot. – 58,69 (1 grudnia 2000 Łódź), 200 m mot. – 2.07,81 (11 grudnia 2003 Dub1in), 100 m zm. – 1.04,36 (7 marca 1999 Oświęcim), 200 m zm. – 2.11,55 (30 listopada 2002 Płock); 400 m zm. – 4.37,95 (29 listopada 2002 Płock). Rekordy życiowe (basen 50 m): 100 m dow. – 55,73 (30 lipca 2002 Berlin), 200 m dow. – 2.00,54 (10 maja 2003 Oświęcim), 400 m dow. – 4.13,26 (3 maja 2003 Wiedeń), 800 m dow. – 8.56,03 (28 kwietnia 2002 Wiedeń), 50 m grzb. – 31,43 (5 maja 2001 Oświęcim), 200 m grzb. – 2.17,19 (1 września 2001 Brisbane), 50 m mot. – 27,02 (23 lipca 2001 Fukuoka), 100 m mot. – 57,97 (2 sierpnia 2002 Berlin), 200 m mot. – 2.05,78 (4 sierpnia 2002 Berlin), 200 m zm. – 2.16,33 (25 maja 2003 Gorzów), 400 m zm. – 4.48,59 (27 lipca 2003 Barcelona).

Niepowodzeniem zakończył się jej występ na igrzyskach olimpijskich w Pekinie. Otylia która broniła medali sprzed czterech lat, w żadnej z trzech konkurencji nie zdobyła krążka. Była 4. w wyścigu na 200 m stylem motylkowym, 9. na 400 m stylem dowolnym i dopiero 17. w wyścigu na 100 m stylem motylkowym. Po igrzyskach przez długi czas nie brała udziału w zawodach i zawiesiła karierę.

Do pływania powróciła na IO w Londynie, ale już niczym nie przypominała zawodniczki z okresu szczytowej formy. Zajęła 16. miejsce w wyścigu na 200 m stylem motylkowym i 25. na 100 m tym samym stylem.

*2000 Sydney: 100 m mot. – 3. msc w VII elim. (8 zaw.) z czasem 58,66; 4. msc w I  półfin. (8 zaw.) z czasem  59,14 (9 czas  półfin.), odp. z konk. (zw. I. De Bruijn, Holandia – 56,61); 200 m mot. –  1-2  m. w IV elim. (8 zaw.) z czasem 2.08,70; 1. msc w II  półf. (8 zaw.) z czasem 2.07,81 (RE); 5. msc w finale (8 zaw.) z czasem 2.08,48 (zw. M. Hyman, USA – 2.05,88); 4×100 m zm. – 4. msc w I półfin. z czasem 4.11,08 (12 czas półfinału) i nie zakwalif. się do finału (zw. w finale sztafeta USA – 3.58,30). Partnerkami były: A. Miciul, A. Pęczak i A. Uryniuk.

*2004 Ateny: 200 m st. mot. – 1 m. mistrzyni olimpijska. Dwa srebrne medale: na 100 m st. mot. i 400 m st. dow.

*2008 Pekin: 4. miejsce (200 m stylem motylkowym), 17. miejsce (100 m stylem motylkowym), 9. miejsce (400 m stylem dowolnym)

*2012 Londyn: 16. miejsce (200 m stylem motylkowym), 25. miejsce (100 m stylem motylkowym).

Bibl.: Magazyn Olimpijski, 2000, nr 8/9, s. 82; nr 10/11, s. 124, 125; Kronika sportu 2000, s. 145,146, 236; Waśko, Krótki basen, s. 21,22, 29,30, 31, 78, 80, 82, 84, 88, 98, 100, 104, 106, 108; Biuletyn  PZP za lata 1998-2000; Waśko, Długi basen, s. 21, 29, 66, 68, 74,78, 86, 90, 92, 94; Tuliszka, 80 lat PZP, s. 89, 96, 113-117, 121, 129; USC Ruda Śląska, AU 3153/1983.